Het is hier even stil geweest. Om eerlijk te zeggen wist ik niet zo goed wat ik moest schrijven. Vanaf het moment dat Domenic ziek was (rond carnaval) heb ik me toch wel wat zorgen gemaakt maar omdat ik nog niet precies wist waar het allemaal naartoe ging heb ik willen wachten met bloggen tot we de volgende "poli-afspraak" hadden.
Vandaag was het dus zover. We hadden onze lang-geplande afspraak op de eigen spreekuur van de MDL-arts dus nu kan ik een beetje vertellen van de afgelopen weken.
Nadat Domenic een bacterie had opgelopen en zijn antibioticakuur was afgelopen (zondag-avond kreeg hij zijn laatste antibiotica) had hij maandag weer koorts. Daarbij zakte zijn lichaamsgewicht steeds meer dus ik was me weer zorgen aan het maken. Dinsdag heb ik de MTH-verpleegkundige ge-sms-t met de vraag of zij naar ons toe kon komen om voor mij te bellen met het ziekenhuis. Mijn stem was namelijk nog altijd weg.
Uiteindelijk bleek de MDL-arts in het ziekenhuis in Sittard een poli-spreekuur te hebben (1x in de zoveel tijd heeft ze daar spreekuur) dus na veel zoeken en navragen had de verpleegkundige haar aan de lijn. Aangezien Domenic nog steeds (of alweer) koorts had wilde ze hem morgen zien. We moesten haar een halfuur de tijd geven om alles te communiceren met Maastricht en daarna konden we de poli bellen en zou er een afspraak gepland worden.
*Nu ga ik een iets aangepaste versie van het verhaal geven, omdat ik vind dat online niet kwaad moet spreken van mensen*
Na een halfuur heeft de verpleegkundige gebeld met het AZM maar op een of andere manier ontstond er miscommunicatie. Uiteindelijk waren we voor woensdagochtend, 9u ingepland op de spoedpoli en de MDL-arts was de hele dag in huis dus kon ten alle tijden geraadpleegd worden voor overleg.
Woensdagochtend waren we op het spreekuur. De artsassistente had Domenic nagekeken. Niet helemaal op de manier waarop ik dat graag had gezien, maar zonder stem is het heel moeilijk om je goed uit te drukken en om een gevecht (in dit geval het gevecht over de gezondheid van mijn kind) aan te gaan, dus ik heb het allemaal maar een beetje over me heen laten komen, tot mijn spijt.
Toen ik vroeg of ze ging overleggen met de MDL-arts kreeg ik te horen dat de MDL-arts die hele ochtend bezig zou zijn met scopieën en dus niet geraadpleegd kon worden. Uiteindelijk hebben ze weer bloed geprikt om te kijken of de bacterie helemaal uit het lichaam was en dat bleek zo te zijn.
Het zou dus iets viraals zijn en met een paracetamol-schema zouden we de koorts getemperd kunnen houden zodat het virus rustig zijn lichaam kon verlaten.
*Nu typ ik weer gewoon ;)*
Al met al bleef het gewicht me niet lekker zitten en het bleef aan mij knagen dat ik op die woensdag zo over mij heen had laten lopen. Ik heb uiteindelijk met papa afgesproken dat we weer naar de MDL-arts zouden bellen als Domenic zijn gewicht onder de 9kg zou komen.
Gelukkig heeft het zover nooit hoeven komen. Zijn laagste gewicht is 9.2kg geweest en vandaag was hij weer netjes 10,1kg.
Nu dus weer terug naar de afspraak van vandaag.
We hadden om half 5 de afspraak maar waren wat vroeg (een kleine 3 kwartier). We zaten lekker te wachten tot kwart na 4 want dan zou de verpleegkundige Domenic gaan opmeten. Dan hoefden we hem niet steeds aan en uit te kleden. Opeens staat de MDL-arts bij ons. Papa dacht eerst nog dat ze alleen even kwam kijken bij Domenic maar het bleek dat haar afspraken zo snel waren gegaan vandaag dat wij al aan de beurt waren (om 4u). Dus de verpleegkundige kwam al aangesneld om Domenic te meten en te wegen en daarna konden we gelijk doorlopen naar de kamer.
Domenic heeft zich heel goed gedragen en had een ontzettend goede dag. Hij liet vol trots zien dat hij kon lopen en aangezien hij nu kan lopen wilde hij ook absoluut niet gaan zitten/liggen voor het lichamelijk onderzoek, dus ook dat hebben we vandaag staand gedaan. De dokter wilde zien hoe goed hij kon lopen op het eind van het onderzoek en toen kwam hij haar helemaal knuffelen. :) *kleine charmeur*
Maar eind van het verhaal. Aangezien Domenic nu weer langzaam bijtrekt in gewicht en het nu lichamelijk verder goed doet houden we de voeding (concentratie/merk/hoeveelheid) eventjes aan zoals het nu is. Verder mag Domenic nu zelf aangeven hoeveel hapjes orale voeding hij wil hebben.
Er is een uitbreiding gekomen voor de MTH-zorg en de machtiging voor de pre-logopedie is ook alweer verlengd.
Zijn gewicht moeten we wel goed in de gaten blijven houden. Op 11 april moet hij weer in het ziekenhuis zijn (hij wordt dan geholpen aan zijn oogje) en na de ingreep moeten we even op de poli langs om hem weer te laten meten en wegen. Als de MDL-arts dan terug is van vakantie hebben we een telefonisch consult en halverwege mei hebben we weer een gewoon consult bij haar.
Wat betreft het braken en het slechte slapen/schuin slapen moeten we nu kijken of we zelf iets in elkaar kunnen knutselen. Het is duidelijk dat Domenic langzaam te groot wordt voor het babybedje dus we gaan kijken of we het peuterbedje schuin kunnen gaan maken/zetten zodat hij daar goed in zou kunnen slapen.
Dit betekent wel dat hij de slaapkamer van papa en mama gaat verlaten want hij kan dan nu zelf uit zijn bedje komen en met alle kabels en afstandsbedieningen vind ik dat geen prettig idee. Binnenkort gaat hij dus bij zijn grote zus slapen (en grote zus vindt het nu al helemaal GE-WEL-DIG)
Al met al weer een heel verhaal maar als je dan op het eind van de dag zo'n prupke ziet is het het allemaal waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten