Hoe laat ik opa en oma schrikken

Vanochtend had ik het idee om te gaan schrijven over de oog-operatie die Domenic gisteren gehad heeft maar Domenic had andere plannen.

Hij heeft namelijk de perfecte manier gevonden om opa en oma overspannen te krijgen.

Stap 1: zorg ervoor dat je de sondevoeding aan de infuuspaal hebt hangen

Stap 2: laat de slang tussen het been van opa en de stoel klem zitten

Stap 3: zorg ervoor dat opa je krachtig optilt

Wat er dan gebeurt is dat de button weer uit de insteek komt (waar Domenic onderhand nog niet eens meer om brult) en dat opa zich (onnodig) schuldig gaat voelen daarover. Oma wordt helemaal kriegelig en als mama vervolgens de button weer geplaatst heeft is oma alleen maar bang dat dat ding er weer uit komt.

De rest van de ochtend hoorden we dus alleen maar "Domenic pas op! Let op je slangetje! Straks floept hij er weer uit! Gladys, kun je hem niet beter zijn rugzakje aan doen? Domenic! Opletten! Niet aan dat slangetje trekken! Domenic, hou nu op! Gladys???"

Domenic kijkt oma dan ook aan alsof ze gek is en gaat lekker verder met waar hij mee bezig is. ;)

Arme oma...

Maar om toch nog even terug te komen op de ok van gisteren.

Alles is goed gegaan. Om 7u waren we in het ziekenhuis, om kwart na 7/half 8 mochten we naar de kamer waar Domenic de ochtend mocht verblijven en werd een armbandje en ok-jasje gebracht. (Ze hebben trouwens hele mooie nieuwe ok-jasjes voor kindjes die te groot zijn voor de babyjasjes en nog te klein zijn voor de peuterjasjes.. ik hoop dat je het op de foto (van zeer slechte kwaliteit) een beetje kunt zien) ;)

Domenic wist dus al precies wat er ging gebeuren en vertrouwde het voor geen meter.

Gelukkig bleef hij aardig kalm tot we in de sluis kwamen. Daar moest mama het smurfenpak aan doen en toen wilde hij bij mama en is hij daar niet weg gegaan.

Zelfs de anesthesiste (die alle trucs uit de kast had gehaald om het zo luchtig mogelijk te houden) kon hem niet overtuigen van een lachje.

Uiteindelijk hebben we op de OK besloten dat ik hem op schoot zou houden. De anesthesiste kwam achter mij langs met het kapje voor de narcose zodat Domenic pas op het laatste moment zou merken wat er ging gebeuren.

Dus toen het kapje op zijn gezicht kwam besloot hij om zijn adem in te houden.... zo duurde het alsnog een eeuwigheid voordat hij onder zeil was ;) (lekker eigenwijs :P )

Gelukkig viel het verder allemaal mee. Ze hebben het traanbuisje helemaal doorgespoten. Nu hopen dat het allemaal open blijft. Mocht het toch weer verstopt raken dan moet er een soort stent geplaatst worden om het traanbuisje een beetje op te rekken.

Maar, indien nodig, zal dat net zo'n kleine ingreep zijn als die van gisteren.

1,5 uur na de operatie was Domenic alweer lekker aan het rondlopen. :D

En het enige wat hij aan de ok heeft overgehouden is een preventieve ab-kuur voor zijn oogje.