Eigenlijk wilde ik nu een update schrijven over de operatie van Domenic en alles wat er weer aan vooraf is gegaan maar op dit moment heb ik er eigenlijk geen puf voor.
Deze mama is even helemaal op. (En papa ook)
Domenic is nu bijn 2 jaar en we zijn dus ook al bijna 2 jaar bezig met alle medische dingen om hem heen. We zijn 2 jaar geleden een achtbaan in geduwd en, hoewel de achtbaan niet steeds dezelfde snelheid heeft, is de rit nog (lang?) niet over. En er komt steeds weer iets nieuws bij
En niet alleen bij Domenic. Want naast alle dingen die er met Domenic aan de hand zijn, zitten we ook nog met Collin waarbij steeds duidelijker wordt dat hij ook extra zorg nodig heeft. En dit alles heeft natuurlijk ook een uitwerking op Joshua en (met name) op Thessa.
En op het einde van het verhaal heeft een nog altijd maar 24 uur en zijn ook maar 7 dagen in een week. Op een gegeven moment is de tijd gewoon op.
En naast alle praktische en logistieke uitdagingen die we dagelijks door moeten komen zit je ook met het emotionele deel.
Hoewel Domenic het al een tijdje (redelijk) goed doet, zou je (als je hem zo zou zien) niet zeggen dat hij over een week al 2 jaar zou zijn.
Ik kreeg een week of 2 geleden een complimentje dat hij al zo goed liep. Want de dochter van de dame in kwestie die kon ook net lopen maar liep nog een stuk onwenniger dan Domenic. Toen ik haar vroeg hoe oud ze Domenic dan wel schatte was haar antwoord. "Net als mijn dochter, een maandje of 14.. Misschien iets jonger aangezien hij (Domenic) nog niks zegt"
Ik heb haar maar bedankt voor het compliment en ben snel doorgelopen. Ik was een beetje verbijsterd door dat antwoord. In mijn ogen is Domenic gewoon Domenic. Een knulletje van bijna 2. En natuurlijk weet ik dat zijn lichamelijke ontwikkeling iets achter loopt, en dat hij nog niet spreekt, maar toch is het anders als je ineens zo'n antwoord krijgt. Ik stond echt even met mijn mond vol tanden.
Of als je dan op Facebook leest dat het ene na het andere kindje (allemaal (een stuk) jonger dan Domenic) al vanalles kan wat Domenic nog niet kan... En dat brengt dan weer zorgen met zich mee waardoor je je kostbare slaaptijd daar weer mee gaat verdoen... Tot de wekker 's ochtends vroeg weer afgaat en alles weer van voren af aan begint.
Er zijn tijden dat ik daar heel goed mee om kan gaan, maar op het moment even niet.
Dus.. Nu hadden jullie een update over de operatie verwacht en hebben jullie in plaats daarvan mijn gezeur moeten lezen.
Uit macht der gewoonte zou ik nu bijna sorry gaan zeggen, maar ik doe het niet. Want ook ik moet mijn stress en frustratie ergens kwijt en vandaag is dat hier op deze blog.
De operatieupdate zal ik wel schrijven in mijn volgende blog. Maar nu dus nog even niet.
Welterusten,
Gladys
Geen opmerkingen:
Een reactie posten