Bezigheidstherapie, of, hoe krijgen we de halve dag om?

Zaterdag, weekend. Tijd om (toch enigszins) uit te slapen. Om 7 uur gaan de kids naar beneden en om 8 uur volgen Domenic en Roger. Ik ben boven nog even iets op tv aan het kijken... tot ik ineens het volgende hoor. "mama, je moet NU naar onder komen!!! Je moet komen helpen met Domenic want het ziet er niet goed uit!" Het was papa die schreeuwde en tussendoor een Collin die de trap op gerend kwam en op zijn manier ook wilde helpen om mama uit bed te krijgen.

Ik ren naar onder toe en hoor daar dat het 'rare bultje' dat al een tijdje bij een van de littekens van de operatie zit, open is gegaan en dat er wat slijm en bloed uit komt.

Dus ik gebeld met de spoedeisende hulp en de chirurg wilt hem toch graag zien.

Dusssss, daar gaat het relaxte ochtendje dat ik in mijn hoofd had.

Snel omkleden, Domenic omkleden, voeding klaarmaken (die moet hij om 11u hebben en dan zijn we zeker nog niet terug), zelf even iets te eten maken, tas pakken en vertrekken.

Om kwart voor 10 komen we aan bij het ziekenhuis. We melden ons aan, gaan zitten en worden binnen 5 minuten al gehaald. We gaan naar de behandelkamer chirurgie op de SEH. Toch wel een verschil met de kinder-behandelkamer op de SEH.

De verpleegkundige hoort ons verhaal aan en kijkt even. Daarna gaat ze de chirurg halen. Die is eerst nog bezig om op de afdeling de ronde te doen dus ze komt zo. De co-assistente komt, de kinderchirurg komt en, omdat ze niet zeker weet of haar conclusie (na aanleiding van de bevindingen) klopt haalt ze er nog een collega bij.

Die collega is helaas eerst nog een operatie aan het afronden dus ook daar moeten we even op wachten. Als hij eindelijk op de kamer komt trekt hij dezelfde conclusie als de kinderschirurg en wordt er besloten om het bolletje weg te stippen.

Hoogstwaarschijnlijk is het namelijk gewoon een beetje wild-vlees-groei. Maar omdat het op de buik is zijn ze er altijd heel voorzichtig mee, want voor het zelfde geld is het iets heel anders. (ik ga verder niet uitweiden over de alternatieve dingen die het kan zijn :D )

De chirurg vertrekt weer want hij heeft nog een andere operatie waar hij naartoe moet en de kinderchirurg gaat even de spullen pakken die we nodig hebben en een verpleger erbij halen zodat ze wat extra hulp heeft om Domenic stil te laten liggen. Het bolletje moet namelijk met zilvernitraat worden aangestipt en dat doet heel erg veel pijn als dat op gezonde huid komt.

Ik ben lekker aan het spelen

Ik begin me langzaam te vervelen

MAMAAAA, ik vind het nu ECHT niet meer leuk! Ik wil naar huis!!!

We moeten het wel nog even goed in de gaten houden. Mocht hij koorts krijgen of het plekje gaat raar uitzien of we vertrouwen het gewoon niet, dan moeten we in ieder geval even terug komen.

Al met al heeft Domenic het heel goed gedaan. Nu maar hopen dat het echt alleen maar wild-vlees-groei is en verder niks.

Deze mama heeft namelijk geen zin om morgen weer van 10 tot 2 in het ziekenhuis te zitten ;)

Nu gaan we allemaal lekker slapen.

Truste!