Blaaskatheter

Gisteren was een heel lange dag. 's Ochtends de kindjes naar school gebracht, mezelf verzekerd dat ze na schooltijd bij vriendinnetjes konden spelen, en op naar het ziekenhuis. Om 9.45 moesten we bij chirurgie zijn voor de nacontrolle van Domenic. 10u waren we aan de beurt. Alles was goed, de littekens heelden goed (zelfs die waar we 2 weken eerder voor naar de SEH moesten). Vervolgens nog een goed gesprek gehad over de button. Ik alle voordelen verteld van de AMT ten opzichte van Mic-Key. Ook dat deze er bij Domenic nog nooit eruit is gekomen.

Had ik mijn mond maar gehouden.

's Middags met Collin naar de anesthesie. Hij is goedgekeurd en wordt volgende dinsdag geopereerd. Dan worden buisjes geplaatst en de neusamandelen verwijderd. Hij krijgt wel, op ons verzoek, premedicatie.

Toen naar huis en Thessa ophalen. Daarna nog even door de McDrive want Collin had zo goed zijn best gedaan dat hij dat verdiend had. Daarna kwam Joshua thuis. Hij zou naar de bios zijn geweest met een vriendinnetje maar uiteindelijk zijn ze gaan bowlen en naar de wok gegaan. Volgende week dinsdag gaat hij dan toch met haar naar de bios.

En toen begon het. Alle kindjes waren klaar om naar bed te gaan. Dus ik pak Domenic op om hem om te kleden en zie dat hij een hele natte plek in zijn kleren heeft. 'Hij zal zijn extensieset wel weer hebben losgewrikt' dacht ik. Tot ik zijn romper uit deed. Slangetje en button vlogen eruit. OEPS!!!
Ik had direct al het idee dat dit heel slecht nieuws was.

Zelf geprobeerd om de button terug te stoppen, maar dat lukte niet. Vervolgens geprobeerd om de Mic-Key te plaatsen maar ook dat lukte niet. Toen de thuiszorg gebeld en die zou komen.

Waarom gebeuren dit soort dingen nou altijd als Roger er niet is. :/

De thuiszorg kwam en ook haar lukte het niet. Dan maar kijken of we een neussonde in de insteek konden stoppen. Dan kan het gaatje in ieder geval niet helemaal dicht groeien.
Vervolgens de SEH gebeld. We moeten langskomen. De kindjes (die voor het grootste gedeelte al op de bank lagen te slapen) in de auto gepleurd, oma gebeld en de kids daar afgezet. En door naar de SEH.

Daar waren we vrij snel aan de beurt maar het duurde lang voordat ze hadden besloten wat te doen.
Uiteindelijk heeft de chirurg nog geprobeerd de button terug te plaagsen en toen dat niet lukte hebben ze een blaaskatheter geplaatst. Dan kon de voeding vannacht in ieder geval doorgaan.

Vandaag moet ik bellen met de poli om langs te komen en dan proberen ze (op de poli of op de ok) de insteek op te rekken.
Ja, dat is zo pijnlijk als het klinkt.

Ach ja, we gaan het merken.
Zometeen maar eerst eens her en der dingen afbellen.

en omdat hij zo'n pechvogel was (hij had nu al voor de 3e
achtereenvolgende keer dezelfde verpleegkundige
op de SEH) heeft hij een treintje gekregen om mee te spelen.